PANJENENGANE IKU RUNGOKNA !

Pasamuan ingkang kinasih wonten ing patunggilanipun Gusti Yesus

Sadaya tiyang ing donya puniko langkung kathah sami remen mirengaken suwantenipun piyambak. Boten dados prakawis suwantenipun sekeca dipun pirengaken punapa boten, ananging pancen tiyang langkung remen mirengaken suwantenipun katimbang suwantenipun tiyang sanes. Tumraping tiyang ingkang mendel, boten kathal wicantenipun,boten ateges langkung remen mirengaken suwantenipun tiyang sanes.

Piyambakipun inggih temtu langkung remen mirengaken suwantenipun piyambak, sanadyan namung rengeng-rengeng. Ingkang kados makaten punika badhe ketingal nalika wonten ing salebeting rerembagan kaliyan tiyang kathah, wonten ing brayat, pakempalan panyuraos Kitab Suci, punapadene ing tengahing masyarakat… Saben tiyang darbe pikajengan suwantenipun dipun pirengaken dening tiyang sanes, awit saking punika tumrap tiyang ingkang anggadhahi pitembungan langkung kathah badhe kaginakaken kangge ngemudheni tiyang sanes. Nalika wonten tiyang ingkang mendel kasuwun pamanggihipun, piyambakipun mratelakaken isining pamanggih ingkang cengkah kaliyan pepinginanipun, piyambakipun lajeng netepaken milih mirengaken suwantenipun piyambak.

Tembung mirengaken punika tembung tanduk, dene mirengaken punika beda maknanipun kaliyan mireng. Mireng punika ngginakaken kupingipun minangka piranti ananging tanpa nyemak kanthi manahipun. Dene mirengaken badhe ngginakaken kupingipun, mripatipun, manahipun lan pamikiripun. Ananging pranyata angel kalampahanipun. Kathah pancasan utawi padamelan ingkang udhar namung karana bab boten saged mirengaken kanthi leres.

Cariyos babaring pepaken sadasa, pepaken ingkang nata gesangipun umat, kawiwitan saking patrap purun mirengaken. Kababaring cariyosipun, kangge mbekta wangsul sela ingkang ngemot pepaken sadasa wau pancen sanes bab ingkang gampil, wonten pacawisan ingkang mirunggan saking kalih pihak. Pihak saking Gusti Allah nyawisaken nem dinten kangge wawan pangandikan kaliyan nabi Musa. Pancen boten katerangaken punapa kemawon ingkang kalampah ing salebeting nem dinten wau. Nanging ingkang cetha, saking pihak Gusti Allah (ingkang Mahakawasa) boten kanthi sembranan maringaken sadasa angger-angger wau. Dene saking pihak Musa, wonten sikep sumadya mirengaken lumantar kawontenan ing salebeting swasana ening sesarengan kaliyan Gusti Allah salebeting kawandasa dinten. Angka 40 punika inggih anggadhahi makna pungkasaning pacoben lan pandadaran. Purun mirengaken punika dados cara wiwitan kangge mlebet dhateng punjeraning pirembagan.

Ing swasana ening, kadangkala negesaken boten wonten tiyang ingkang mratelakaken raos, nanging swasana ening mbetahaken kababaring tumindak. Langkung gampil boten wicanten punapa kemawon katimbang wicanten namung sacekapipun. Ingkang dipun betahaken inggih punika: menggak dhiri pribadi kangge wicanten. Inggih punika wigatining mirengaken. Makaten Dietrich Bonhofer nate ngengetaken.

“Wong kang dhemen bebarengan cikben dingati-ati tumrap ing wong-wong kang dadi patunggilane……

Dene wong kang ora dhemen bebarengan cikben ngati-ati tumrap ing awake dhewe.

Saben kahanan mangkono iku padha nduweni bebayane dhewe-dhewe.

Wong kang duwe pepenginan ing sajroning pasrawungan bakal lumebu ing kahanan kang sepi. Kosokbaline, wong kang ngudi urip dhewe bakal nemahi tiwas sajroning gumunggung, tresna awake dhewe lan pepes ing pangarep-arepWonten ugi paribasan, wong kang mbukak cangkem, wong iku kang merem. Yen makaten teges lan maksudipun ening inggih punika supados kita saged sumerep lan mirengaken kanthi leres. Wonten ing Kitab Suci, kathah ingkang kapratelakaken bilih kabodhoan punika ajeg magepokan kaliyan tutuk lan anggenipun boten saged mekak ilatipun piyambak

Nalika Gusti Yesus ngajak Petrus, Yakobus lan Yokanan dhateng sanginggiling redi lan sami nekseni Gusti kamulyakaken lan wawan pangandikan kaliyan nabi Musa tuwin nabi Elia, Perus munjuk atur: “Menawi Paduka karsa, kula badhe ngadegaken tarub…” (Matius 17: 4), Pitembunganipun Petrus punika nelakaken sinten Petrus punika. Boten wonten tiyang satunggal kemawon ingkang ngajak wicantenan, awit wekdal samanten nembe lumebet ing swasana mirunggan lan Gusti santun pasuryanipun, satemah kawontenanipun sinawang wigati sanget, ananing Petrus sumela atur, nguningakaken atur ingkang boten jumbuh kaliyan kawontenan lan wekdalipun. (Sabab dheweke ora ngerti apa kang dikandhakake….Lukas 9: 33)

Wonten perangan sisih sanes ingkang njalari kita boten saged mekak ilat ngemudheni dhiri inggih punika rumaos boten gadhah daya. Karana kita sampun kulina ngginakaken tembung lan ukara kangge nguwaosi tiyang sanes. Kita saged ngluntakaken pitembungan ingkang kathah pamrihipun supados katampi dening tiyang sanes, tuwin kangge ambangun citraning dhiri. Kita rumaos ajrih dhateng pamanggih ingkang awon saking tiyang sanes, satemah kita lajeng ngleresaken satunggaling pamanggih kanthi tembung ingkang kathah, kita lajeng kapengin suka katerangan kangge nelakaken bilih kita punika satunggaling tiyang ingkang pinitadi lan sae.

Pranyata satunggaling cara kangge ngendhaleni, boten kathah wicantenan inggih punika kanthi mendel. Mendel inggih dados cara ngaturi papan kagem Gusti supados Gusti mbabaraken caranipun lan kita inggih ngaturi dhateng Gusti supados mbelani prakawis kita. Ilat punika inggih saged kadosdene thermometer, ilat badhe nyumerepaken temperature rohani. Dene ngendhaleni ilat badhe memulang supados ngendhaleni kathah prakawis.

Pasamuwan ingkang kinasih,

Asring kalampahan ing gesang kita padintenan, nalika kita mangu-mangu, ajrih, sampun temtu kita lajeng ndedonga, pitaken dhumateng Gusti, nggresula, lajeng nyuwun margining pangluwaran. Anaging Gusti dereng enggal mitulungi paring seserepan dhateng kita, kita sampun mlajar netepaken margi kangge kita piyambak. Kita asring boten nggatosaken reroncening pepenginan kita. Nalika kita ngalami kasisahan tumraping tumindak ingkang boten adil, tumrap kawontenan ingkang njalari kita kepepet, kita rumaos gadhah pancadan kangge nglampahi ingkang kita kajengaken tanpa wangsul pitaken dhumateng Gusti Allah malih. Gampil tumrap kita mbelani dhiri kanthi nindakaken kathahing damelan tanpa ngengeti malih dhateng paugeraning kautamen. Ingkang kita dadosaken pancadan inggih punika: wis cukup anggonku prihatin lan sangsara, apa kalakon yen Gusti remen mirsani putrane sajroning kasangsaran…? Punapa malih yen pepeinginan kita kasengkuyung dening tiyang kathah, kanthi apatrap atasnami kapentingan umum, sadaya pandonga kita boten wonten bedanipun kaliyan satunggaling palapuran padintenan lan Gusti kedah minangkani.

Sajakipun punapa ingkang kalampah wau boten namung katindakaken dening tiyang satunggal, asring ing salebeting patunggilaning pasamuwan, lembaga/bebadan, yayasan, sami nengga wangsulan saking Gusti Allah lan nekseni kalampahaning pakaryanipun Gusti, punika dipun anggep minangka sikep ingkang mendel kemawon, awit saking punika lajeng ngupadi wangsulan piyambak, ngrumiyini cara ingkang badhe katindakaken dening Gusti. Satemah menawi boten wonten pepalang lajeng kaanggep bilih Gusti temtu nyarujuki.

Kadosdene kita nguningakaken rancangan, pepinginan, kita boten lajeng pitaken malih dhumateng Gusti magepokan kaliyan ingakng badhe kalampahan, sae lan botenipun, nanging kita namung nyuwun katetepan saking Gusti, boten badhe ngetang sarujuk punapa boten, punika boten penting, awit kita rumaos bilih Gusti anganthi salebeting lampah kita. Lajeng kita ngaken: “Aku wis ndedonga!” menawi kawusananipun wohing pandamel wau boten kados ingkang kita sesuwun, lajeng kita nyaruwe Gusti. Kadospundi dene ingkang kalampahan makaten? Punapa punika sanes peparing Paduka? Kenging punapa kados makaten?

Pasamuwan ingkang kinasih,

Nguningakaken pitakenan, lajeng mendel kangge mirengaken pitedahipun Gusti, saestunipun punika ingkang kedah kita tindakaken kangge nengga wangsulan. Nanging ingkang asring kalampah kita namung nguningakaken rancangan-rancangan kita ingkang miturut panganggep kita sampun trep. Tanpa mbudidaya ngupadi larasing panyuwunan kita kaliyan karsanipun Gusti, punapa prayogi punapa mbangun. Mendel kangge mirengaken, badhe mitulungi kita supados wicaksana lan medal dados pemenang tumrap sadaya prakawising gesang. Mbangun larasing gesang punika boten namung ngginakaken otak sisih kiwa ingkang nyambut damel, kanthi nenimbang manut ing nalas lan saged nampeni sadaya pambudidaya tumuju dhateng kasembadaning sedya, ananging kita ugi inggih mitulungi pangolahing utek ingkang wonten ing sisih tengen kangge mapanaken kaendahan, raos, lan babagan seni. Gesang ingkang selaras ateges gesang boten ngupadi moncering asma ing tengahing pasrawungan, inggih boten kangge gumunggunging karohanen lan tresnaning dhiri.

Ing wekdal kita mendel, kita saged ningali dhiri pribadi, kita saged naker sapinten tembung-tembung ingkang kedah kita ginakaken, satemah kita saged mbabaraken kanthi trep. Kagatosna caiyos punika:

… wonten satunggaling bulus ingkang crigis, tansah nyaruwe punapa kemawon ingkang dipun sumerepi, dipun raosaken, bulus punika boten ndarbeni cara kangge nyimpen wadi, karana ingkang wonten ing pikiranipun tansah kaucapaken… nalika ing satunggaling mangsa bedhidhing, piyambakipun muwun, nggresula karana boten wonten kangge papan kangge ngangetaken. Kapinujon wonten peksi kuntul kalih ingkang sae manahipun, piyambakipun sami badhe mitulungi bulus wau kangge mbekta dhateng papan ingkang anget, nanging kedah wonten syaratipun inggih punika: bulus boten kepareng wicantenan. Kanthi wongsal-wangsul bulus wau nandhesaken bilih boten badhe nyuwanten lan minangkani, bilih piyambakipun badhe minangkani, sasampunipun sarembag, peksi kuntul wau nyuwuwn supados bulus nyokot pang, dene pang wau ing sisih pinggir sami dipun cokot dening kuntul wau lajeng dipun angkat lajeng tumuju dhateng papan anget. Bulus wau inggih lajeng nyokot pangipun tumunten lajeng tumut mabur. Sasampunipun ndedel manginggil, wonten satunggaling truwelu ingkang nggegujeng,” “he delengen si bulus kang bodho bisa mabur..! ana bulus kang bodho!!

Mireng pangucaping truwelu kala wau ndadosaken manahipun bulus dados benter, bulus tanpa saged mekak ilatipun malih lajeng nyaut, “apaaaaaaaa....?” (gedubrak..!)

Bulus ingkang suwau badhe ngraosaken papan ingkang langkung anget lan mulya, dumadakan dawah, nemahi pejah………

Para sedherek ingkang kinasih,

Madeg dados tiyang ingkang cepet tanggap wonten mangsanipun inggih ngremenaken, ananging badhe langkung wicaksana malih yen kita purun mirengaken, manggalih saderengipun dados satunggaling pancasan.

Awit saking punika,murih sae lan wilujenging lampah kita, sumangga sami mirengaken Panjenenganipun! Amin.

Sumber : http://gkj.or.id

Read More

TANSAH LELAYAR ING SAMODRANING JAMAN

Sagung warganing pasamuwan ingkang kinasih ing patunggilaning Sang Kristus,

Ingkang sepisan sumangga sesarengan ing pangibadah mirunggan wekdal punika kita sami ngaturaken panuwun wonten ing ngarsa Dalem Gusti kita Yesus Kristus ingkang awit keparengipun sampun nimbali, nglempakaken saha nunggil ing sauruting gesangipun Sinode GKJ ingkang kita tresnani punika wiwit 17 Februari 1931 ngantos dumugi wekdal punika 17 Februari 2011, utawi jangkep 80 taun

Miturut Buku Sejarah GKJ, wontenipun Sinode GKJ kawiwitan dening 5 klasis ingkang dumados saking pasamuwan-pasamuwan nama PASAMOEWAN GEREFORMEEDE DJAWI TENGAH ingkang selajengipun alih nami PASAMOEWAN CHRISTEN DJAWI ING DJAWI TENGAH SISIH KIDOEL inggih punika Klasis Purworejo, Klasis Kebumen, Klasis Purbalingga, Klasis Yogyakarta, lan Klasis Sala ingkang sami ngawontenaken parepatan ing Kebumen tanggal 17-18 Februari 1931. Ing dinten ingkang kapisan katetepaken Buku Piwulang Agami, Pranatan Pasamuwan, lan Buku Kekidungan Pangibadah Pasamuwan ingkang kedah kaginakaken wonten ing Pasamuwan-pasamuwan kala samanten. Awit saking punika tanggal 17 Februari katetepaken dados tanggal wiyosanipun Sinode GKJ.

Sinode GKJ dalah sagung Gereja warganing Sinode ing sauruting jaman tansah ngudi lestantuning adeg gesang dalah pakaryanipun wonten ing satengahing suka lan kaprihatosaning masyarakat ngantos dumugi ing wekdal punika.

Sinode GKJ dalah pasamuwan–pasamuwan warganing Sinode, wiwit jaman kala samanten ngantos dumugi wekdal samangke, saged ngliwati mangsa-mangsa bingah lan sisah wonten satengahing gesang bebrayan ing masyarakat Indonesia. Rikala jaman Indonesia kajajah dening bangsa Walandi wiwit wiyosipun taun 1931 ngantos jaman saderengipun Jepang ing taun 1942, Sinode GKJ dalah pasamuwan-pasamuwan GKJ gesang wonten ing satengahing masyarakat miskin, namung GKJ taksih kabiyantu sacara ekonomi dening Zending Welandi kala-samanten satemah pasamuwan saged nindakaken ayahanipun. Rikala jaman Jepang kirang langkung taun 1942 ngantos dumugi taun 1945, Sinode GKJ pinangka perangan saking pasamuwan-pasamuwan sanes wonten ing salebeting panindhesan dening bangsa Jepang, awit bangsa Jepang nggadhahi panganggep bilih tiyang Kristen utawi greja punika anthekipun Walandi. Ing jaman samaten pambiyantunipun Zending Walandi pedhot lan ing sisih sanes pasamuwan-pasamuwan dereng cumawis mandhiri. Conto ingkang gampil kangge prakawis punika kala samanten kathah Guru Injil ingkang boten nampi blanjan, satemah boten sekedhik ayahan Pekabaran Injil sami mandheg, paladosan pangrimat warga inggih kapiran. Ing jaman kemerdekaan 1945 ngantos kirang langkung taun 1955, bangsa kita nembe kemawon mardika, satemah gesanging agami-agami kalebet Kristen mirunggan malih GKJ boten dados kawigatosan mirunggan dening pihak pamarentah, awit kala samanten pamarentah nembe sanget anggenipun ngudi amrih Indonesia bangsa ingkang sampun mardika punika tetep mardika. Kala samanten kathah kraman gegayutan kaliyan kadospundi cakrik adeg kamardikan kita. Salajengipun antawis ing taun 1955 ngantos 1965, gegandhengan kaliyan Politik Orde Lama ingkang ngudi nyatunggilaken mawarni-warni golongan politik mila lajeng wonten sesanti Nasakom (nasionalisme, agama lan komunisme). GKJ pinangka perangan saking gesanging penganut agami ing Indonesia ugi saged sawatawis kaayoman satemah saged gesang tetunggilan kaliyan perangan-perangan sanes ing Indonesia. Sasampunipun taun 1965 ing pundi kala samanten wonten

kedadosan mbrastha G30S/PKI, kathah sedherek-sedherek kita ingkang kesangkut PKI (kaanggep Partai terlarang kala samanten), lajeng sami milih dados tiyang Kristen, mila lajeng kawastanan GKJ pikantuk kabegjan panen PI. Ngajengaken Orde Baru ambruk, agami asring dipun ginakaken pinangka alat politik kangge ngarah lan ugi nglestantunaken kalenggahan. Mila ing kawontenan ingkang makaten punika GKJ boten mlebet etangan kangge damel kebijakan publik. Greja asring kadadosaken tumbal. Kawontenan makaten punika lestantun dumugi sapunika, greja prasasat boten kaanggep wonten malah yen saged kabrastha saking bumi Nuswantara. Ewa samanten awit berkah lan panuntuning astanipun Gusti, GKJ taksih madeg lan makarya dumugi ing wekdal punika.

Manawi katilik saking gebyar cacah, Sinode GKJ wiwit saking taun 1984 rikala sampun ndiwasakaken pasamuwan-pasamuwan ing Sumatera iring Kidul dados Sinode GKSBS (Gereja Kristen Sumatera Bagian Selatan), Sinode GKJ nggadhahi 32 Klasis, 304 pasamuan GKJ dhiwasa, 665 papanthan, 44.722 KK, 162.575 warga Sidhi, 59.779 warga Baptis Lare, 270 Pendhita Kakung, 28 Pendhita Putri, 10 Pendhita Pelayan Khusus (PPK), ingkang sedaya punika sumebar ing 6 propinsi ing tanah Jawi. (Data Kantor Sinode September 2010). Manawi kita ngraos-ngraosaken perkawis punika sampun samestinipun manawi kita sami ngaturaken panuwun sokur.

Bapak, ibu, dalah sagung warganing pasamuwan ingkang kinasih,

Satleraman kita sampun mangertos kadospundi tuwuh lan ngrembakaning Sinode GKJ sesarengan kaliyan pasamuwan-pasamuwan ing sa Sinode GKJ ing salebeting 80 taun ingkang kapengker, sumangga kita sesarengan ngudi mangertos maknaning sejarah kala wau ing salebeting waosan Kitab Suci ing wekdal punika amrih kita saged ngrancang paladosan pinangka sarana kaleksananing ayahan timbalan kangge nglajengaken sejarah kita.

Waosan ingkang kapisan, saking Purwaning Dumadi 6:1-26, saking cariyos punika kita mangertos bilih Gusti Allah pirsa kasunyatan, bilih gesanging manungsa wonten ngarsanipun Gusti Allah pinanggih risak, bejad, lan khianat ateges kebak dosa. Sedaya perangan gesangipun manungsa boten wonten satunggal kemawon ingkang kalis saking dosa. Awit kawontenan ingkang makaten, Gusti Allah lajeng keduwung. Kagem njejegaken sipat kaadilan lan kayektosanipun, Gusti Allah ngrancang paukuman, manungsa dalah titah ing salumahing bumi badhe kabesmi. Namung ing sasisih, gandheng Gusti Allah punika inggih kagungan sipat asih, mila Nuh lan brayatipun dalah sagung sato kewan sepasang-sepasang badhe kawilujengaken. Nuh lan brayatipun kadadosaken sarana kababaring sih katresnanipun Guti Allah amrih sujarah gesangipun titah boten sirna sesarengan kaliyan paukuman. Adegipun Nuh ingkang kapiji dening Allah, punika boten nama kaleresan kemawon Gusti enget asma Nuh lajeng kapiji, nanging gesang kapribadenipun Nuh mila pantes piniji awit setya lan mursid.

Saking waosan punika kita pinangka perangan saking Sinode GKJ perlu sami ngawontenaken panitipriksa. Ing satengah gesanging bangsa negari kita ingkang kebak kadursilan kadosta korupsi, sikap diskriminatif antar agama, politik uang dalah sadaya efek negatifipun, para nem-neman ingkang sami kablusuk ing narkoba, situs-situs porno ing internet ingkang kathah dipun remeni tiyang ingkang kepingin nguja hawa nepsu, pelecehan seksual, KDRT, isue teror, perampokan, lan kathah malih tindak dursila, punapa kita pinangka pasamuwan taksih saged ngetingalaken kamursidan kita? Manawi makaten punapa kita pantes kapilih dening Allah dados sarana sih katresnanipun Allah dhateng sagung titah ing salumahing bumi?

Para sadherek ingkang kinasih,

Sesarengan kaliyan Sang Juru Mazmur wonten ing waosan Jabur 139, kita pinangka pasamuwan-pasamuan sa Sinode GKJ sami ngawontenaken mawas diri punapa ing salebeting patunggilaning pasamuwan sampun sami kaanteban bilih Gusti Allah kita punika Allah ingkang ajaib ingkang maha mirsa tumrap adeg saha suka lan kaprihatosan pasamuwan-pasamuwan. Punapa kita inggih saestu wanuh lan dipun wanuhi dening Allah medal cak-cakaning gesang masamuwan kita. Lan sasampunipun kita wanuh dhateng Gusti punapa kita ugi masrahaken ruwet rentenging pasamuwan ugi namung dhateng Panjenenganipun? Sampun 80 taun anggen kita pinangka pasamuwan-pasamuwan sasinode gesang tetunggilan kaliyan Allah. Pramila sumangga sesarengan kaliyan Sang Juru Mazmur pitados bilih pasamuwan-pasamuwan sasinode GKJ gesang lan ngrembaka namung saking sihrahmatipun Gusti Allah. Pinangka cara anggen kita mawas diri, sumangga kita pasamuwan-pasamuwan sasinode sami ngakeni bilih taksih kathah perkawis-perkawis ingkang dereng saged kita lampahi ingkang andadosaken sekel penggalihipun Gusti Allah. Timbalan pinangka juru pawartos kabar kabingahan utawi Injil dereng saged kita lampahi kanthi sae awit asring kadamel kucem dening tindak-tanduk kita piyambak pinangka tiyang pitados, semangat utawi greged nindakaken pawartos ugi asring kawon kaliyan semangat mbujeng kacekapaning hawa napsu pribadi. Samanten ugi timbalan ayahan kangge nindakaken pangrimat dhateng warganing pasamuwan inggih taksih kathah ingkang mboten kopen, sesanggen-sesanggen ing patunggilaning pasamuwan-pasamuwan sasinode inggih taksih kathah pepalangipun satemah asring kedadosan dredah ingkang wusananipun lajeng nyempal saking patunggilaning pasamuwan-pasamuwan.

Para sadherek warganing pasamuwan ingkang kinasih,

Sasampunipun kita sami mawas dhiri pinangka pasamuwan kagunganipun Gusti punapa kita sampun cocok kaliyan adeg lan karakter pasamuwan ingkang kinersakaken dening Gusti Yesus, pramila sumangga kita sami naliti waosan Efesus 4:1-6. Perangan waosan punika mujudaken pengangen-angenipun Rasul Paul anggenipun badhe mbangun pasamuwan ingkang dumados saking mawarni-warni perangan ingkang beda, namung dados pasamuwan ingkang nyawiji wonten ing patunggilaning Roh Suci.

Ayat 1, njlentrehaken bab prinsip dhasar etis inggih punika kadospundi pasamuwan kedah gesang cundhuk kaliyan timbalan. Tiyang ingkang katimbalan punika ateges tiyang ingkang dipun sengker, dipun sucekaken, mila gesang cundhuk kaliyan timbalan ateges gesang kanthi patrap suci, lan siaga ing timbalan kanthi setya.

Ayat 2, njlentrehaken bab tandha-tandha ingkang kedah katingalaken ing panggesangan sedinten-dinten kanthi andhap asor, sabar, lan sami lung-tinulung ing bot-repot.

Ayat 3-6, Rasul Paul nandhesaken kadospundi kedahipun pasamuwan-pasamuwan sami saiyeg nindakaken ayahan timbalan. Kita pinangka pasamuwan-pasamuwan ingkang katimbalan kangge nampeni karahayon, namung ugi katimbalan dados pirantos berkah karahayon dhateng tiyang sanes.

Sagung warganing pasamuwan dalah tamu pasamuwan ingkang kinasih,

Arak-arakaning pasamuwan sasinode GKJ ingkang sampun kapiji dados sarana sih rahmat dening Gusti Yesus, gesang wontening satengah-tengahing masyarakat ingkang nembe sakit. Timbalan kita inggih punika kadospundi ayahan pekabaran Injil lan ayahan pangrimat tumrap warganing pasamuwan punika saged kita tindaaken kanthi setya satemah saged dados baita ingkang kaagem dening Gustis milujengaken jagad saisinipun. Ingkang punika sumangga kita sami nggegilut waosan ingkang pungkasan inggih punika Mateus 28:16 – 20.

Ayat 16-18, pinangka perangan cariyos bab pepanggihan antawisipun para sakabat kaliyan Gusti Yesus sasampunipun wungu. Ing salebeting pepanggihan punika, seperangan sakabat sami manembah dhateng Panjenenganipun pinangka tandha anggenipun pitados lan kasetyanipun, nanging ugi wonten seperangan ingkang mangu-mangu nanggapi wungunipun Gusti. Kagem kalih perangan punika Gusti Yesus ngiyataken kapitadosanipun srana ngendika: Aku wis kaparingan sakabehing panguwasa ing swarga lan ing bumi. Perkawis punika pinangka pambuka dhateng ayat salajengipun ingkang langkung wigatos awit ngemu dhawuh timbalan para sakabat.

Ayat 19-20, wonten ing ayat punika Gusti kagungan maksud ugi njlentrehaken bilih Panjenenganipun mboten badhe salaminipun gesang tetunggilan kaliyan para sakabat sacara badan wadhag. Ingkang punika kangge nglajengaken pakaryanipun, mila Gusti Yesus lajeng dhawuh dhateng para sakabat supados sami nindakaken ayahan nggelaraken Injil. Ayahan punika kaparingaken dening Gusti Yesus ingkang sampun kaparingan wewengan ingkang linangkung saking Sang Rama ing swarga.

Ayahan pekabaran pinangka salah satunggaling ayahan tumrap tiyang pitados (miturut PPA GKJ), kedah katindakaken dhateng sagung bangsa. Ayahan punika katindakaken kanthi mboten mbenten– mbentenaken golongan lan bangsa. Pinangka tandha kasiling pekabaran, punika wonten ayahan baptisan. Baptisan ingkang kadhawuhaken dening Gusti Yesus kala samanten baptisan ing asmanipun Sang Rama, Sang Putra, lan Sang Roh Suci, mboten wonten ing asmanipun para brahala ingkang limrahipun dipun ginakaken dening para penganut kekafiran ara-ara samun.

Timbalan pekabaran punika ugi kedah kalajengaken timbalan pangrimat (Yok.21:15-21) inggih punika mulang lan ngengen para tiyang ingkang sampun sami pitados (PPA GKJ). Punika timbalan kita pinangka pasamuwan-pasamuwan sa Sinode GKJ ingkang sami mlampah sesarengan pinangka Sinode Gereja.

Pasamuwan ingkang kinasih,

Anggen kita badhe tetep nglestantunaken adeg lan paladosaning pasamuwan-pasamuwan GKJ sa Sinode, punika boten gampil. Kathah pepalang, kathah reridhu, kasekengan lan daya ingkang winates. Ananging kita pinangka tiyang pitados kanthi sesanti bilih Gusti kepareng nunggil ing sauruting gesang lan pakaryan kita, saha nampeni kasunyatan bilih Gusti Yesus ingkang sampun unggul saking panguwaosing pepeteng punika kepareng nunggil kaliyan kita, mila sumangga kita sami lelayar ing samodraning gesang bebrayan ngantos dumugi ing pungkasaning jaman. Gusti Yesus mberkahi Sinode Greja-greja Kristen Jawi. Amin.

Sumber : http://gkj.or.id

Read More